Erica is loopbaanconsultant op onze vestiging in Harderwijk. In haar jeugd heeft zij ervaren wat het betekent als je uitvalt, je baan verliest en geen passend werk kunt vinden. Het overkwam haar vader toen zij een puber was. Zij vertelt over deze periode, wat voor impact dit had op haar vader, het gezin en sociale omgeving, én hoe deze ervaring haar inspiratie geeft in de begeleiding van kandidaten.

Hoe bepalend was jouw jeugd?

Mijn vader werd gedeeltelijk arbeidsongeschikt toen ik ongeveer 13 jaar oud was. Hij heeft in die jaren veel gesolliciteerd maar het is hem nooit meer gelukt om een passende baan te vinden. Ik herinner mij dat mijn moeder, die zelf huisvrouw was, er verdrietig en nerveus van werd. Zij was zelf niet in staat om buitenshuis te werken; die druk kon zij absoluut niet aan.

Er was bij ons thuis weinig geld maar het lukte mijn ouders goed om zuinig te leven en we hebben nooit echte geldzorgen gekend. Daar pluk ik nog steeds de vruchten van. Mijn beide ouders hebben nauwelijks opleiding genoten. Ik was vrij om mijn eigen vervolgopleiding te kiezen. In ons gezin was het eerder doe maar niet te gek, niet te hoog want straks is het te moeilijk. Goed bedoeld hoor maar voor mij werkte het remmend. Achteraf gezien had ik een ander pad bewandeld als ik daarin meer gestimuleerd was. Dan was ik misschien met havo gestart en daarna een HBO studie gaan volgen.

De situatie bij mij thuis heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik erop gebrand was om mijzelf te blijven ontwikkelen: ik wilde koste wat het kost onafhankelijk zijn en mijn eigen inkomen  verdienen.

Nauwelijks begeleiding in die tijd

Het went wanneer je vader de hele dag thuis is en het lukte mijn ouders hier een ritme in te vinden. Mijn vader deed veel boodschappen, kookte vaak en had een eigen moestuin. Het was destijds niet makkelijk om werk te vinden en mijn vader heeft nooit meer een opleiding gedaan. In die tijd was er nauwelijks begeleiding en ondersteuning op dit vlak. Ik herinner mij dat mijn moeder er ook niet te veel over moest zeggen; mijn vader kon behoorlijk opstandig reageren.

Hij had het zeker aangekund om een ander vak te leren, hij was een slimme man. Ik denk dat hij vooral bang was voor het onbekende, bang om te falen. Dat gevoel wordt sterker naarmate je langer uit het arbeidsproces bent, omdat de afstand tot werk steeds groter en lastiger wordt.

Voor mij als puber was het soms lastig. Je wilt op dit leeftijd graag ‘gewoon’ zijn, met een vader die werkt. In die tijd was er een stigma rondom werkloos zijn. Ik herinner mij het liedje van het Klein Orkest, ‘Koos werkloos’ nog goed, dat in 1983 werd uitgebracht.

Dat ga ik anders doen

Mijn moeder werkte voor haar huwelijk in een winkel en daarna zorgde ze voor het huishouden en de kinderen. Zij was erg afhankelijk van mijn vader. Omdat er bij ons thuis weinig geld was verdiende ik al vroeg bij met een krantenwijk. Vanaf mijn 15^e werkte ik jarenlang in de weekenden in een cafetaria. Zo kon ik leuke dingen doen en sparen.

Na de mavo ben ik naar de modevakschool gegaan, studierichting Presentatie en haalde daar ook mijn ondernemersdiploma. Ik heb daarna kort gewerkt alleen wilde weer wat bijleren. Zoals het leren omgaan met een computer want het digitale tijdperk deed zijn intrede. Ik heb versneld MEAO secretarieel gedaan en aansluitend NIMA A en B. Een hele ‘verstandige’ en toekomstbestendige keuze.
Zo ben ik in de uitzendbranche en de detachering gaan werken en uiteindelijk bij een grote werving & selectie organisatie terechtgekomen in verschillende functies.

Het praktische heb ik van mijn vader

Mijn vader vond het belangrijk dat ik ook handig werd. Als hij bijvoorbeeld thuis aan het klussen was betrok hij mij er altijd bij en liet zien hoe het werkte. En als ik de auto wilde lenen, moest ik eerst leren om een band te verwisselen. Ik mocht altijd zijn gereedschap gebruiken. Heel handig, want thuis ben ik degene die de inhoud van de gereedschapskist kent en de hamer vasthoudt.

Andere levensfase

Na de geboorte van mijn dochter ben ik als directiesecretaresse aan de slag gegaan bij een ICT bedrijf in de buurt. Een parttime baan waarin ik veel vrijheid kreeg om mijn eigen functie vorm te geven. Ik trok de marketing & communicatie naar mij toe, regelde de events en ondernemersbijeenkomsten. In tien jaar tijd heb ik daar veel geleerd. Daarna heb ik verschillende banen gehad die ik vooral met mijn verstand koos en niet vanuit mijn hart.
Ik verloor langzaam maar zeker de passie en plezier in werken. Privé maakte ik een moeilijke tijd door, waaronder de ziekte en het overlijden van mijn vader. Na zijn overlijden ben ik uitgevallen met een burn-out. Zo maakte ik voor het eerst kennis met Staatvandienst, namelijk als kandidaat.

Ik volgde een mindfulness trainingsprogramma van 8 weken waar ik weer leerde naar mijn gevoel te luisteren, naar wat ik nodig had. Ik wilde graag mensen helpen, het verschil kunnen maken, waarde toevoegen, ondersteuning bieden. Na een uitgebreide oriëntatie heb ik ervoor gekozen om de Post HBO-opleiding Jobcoach – loopbaan- en re-integratieprofessional te volgen die ik in het voorjaar van 2021 heb afgerond. Tijdens de opleiding werkte ik bij een klein re-integratiebedrijf om het geleerde in de praktijk toe te passen.

Nooit te oud om te leren

Als kandidaten zeggen dat ze te oud zijn om wat nieuws te leren dan vertel ik over mijn eigen loopbaan. Dat ik op mijn 49e het roer heb omgegooid, een nieuw vak heb geleerd en vlak voor mijn 50^e klaar was. Zo ben ik als loopbaanconsultant bij Staatvandienst terechtgekomen!

Veel verhalen van kandidaten herken ik. Mensen die uitgevallen zijn en niet meer kunnen terugkeren in hun werk, soms na vele jaren trouwe dienst. Ik begrijp de impact op hun levens en hun sociale omgeving en help ze door deze periode heen. Samen onderzoeken wij wat ze raakt, wat ze nodig hebben en waar ze energie van krijgen. Daarbij blijven we steeds kijken naar wat nog wel kan; focussen op de lichtpuntjes.

Tips voor mensen in dezelfde situatie

• Gebruik je verstand maar luister ook naar je onderbuik, volg je gevoel; wees mild voor jezelf. Vaak zijn we zorgzaam voor en druk met anderen en te streng voor onszelf.
• Denk na over wat jij nodig hebt en wees niet bang of te trots om hulp te vragen.
• Pak je rustmomenten; neem af en toe even afstand om dingen weer helder te kunnen zien en zet kleine stapjes naar haalbare doelen.
• Zoek de natuur op; op een manier die past bij jou belastbaarheid. De beste manier om je koppie leeg te maken en de batterij weer op te laden.